CAO’s

Vorig jaar zijn er weer veel mensen de straat op geweest om te gaan staken. Wat de laatste jaren opgevallen is is dat de meeste stakingen gaan over de CAO van bepaalde vakgebieden. Zo is de CAO Schilders in het nieuws geweest. De onderhandelaars kwamen er maar niet aan uit bij de vakbonden. Ook in andere branches, zoals de CAO-bouw hadden de valbonden moeite met de nieuwe voorwaarden van de nieuwe CAO.

Het is niet vreemd dat de afgelopen jaren veel protesten zijn geweest rondom CAO’s. De oude CAO’s komen namelijk vaak nog uit de tijd dat de financiële crisis vat had op de economie in Nederland. Er moesten veranderingen komen in de CAO’s om het hoofd boven water te houden. Maar nu de economie weer opbloeit verwachten de betrokkenen van de CAO dat het voor hen er ook weer wat rooskleuriger uit zal gaan zien. Maar de organisaties zien hier soms kansen in en verhogen het salaris wel en maken betere voorwaarden, maar deze regeling groeien minder hard mee dan de rest van de economie. Hierdoor voelen betrokkenen zich achtergesteld en gaan ze staken.

Het klinkt misschien als een gekke keuze om CAO’s niet zo erg beter te maken, maar hier kan ook een goede reden achter zitten. Hoe minder rooskleurig je het nu maakt, hoe minder hard de CAO’s dalijk minder worden. De conjunctuur van de economie is nu eenmaal zo dat er periodes van goede tijden worden afgewisseld met periodes van recessies en crisissen. En hoe meer je uit de goede periodes wilt halen, hoe zwaarder de periodes van crisis zijn. Veel economen zijn het er dan ook over eens om de lijn van pieken en dalen proberen af te vlakken. Door meer te sparen in de goede tijden kan je een buffer opbouwen voor de slechte tijden. Zo kom je met minder problemen door een crisis heen.